24 Oct Teletubbie

“Ten miles rennen, dat zou ik ook wel willen”, verzucht ze. De medaille van mijn 3e wedstrijd schittert aan mijn kastdeur.

Door haar opmerking ben ik in een flits terug in de tijd. Ik zie mezelf gaan in het licht schemerdonker. Voor de zekerheid heb ik zwarte kleding aangetrokken, dan ben ik nog minder zichtbaar. Al voordat de eerste kilometer in zicht is, kijk ik hijgend op mijn sport-app. Nee, nog een paar honderd meter te gaan. Ik ren in totaal een krappe 2,3 km en kom met een peentjes-rood hoofd thuis. Ik ben begonnen en het is niet eenvoudig. Vanaf die dag ga ik braaf drie keer per week rennen en volg een 12 weken-schema dat ik langzaam maar zeker moet opvoeren naar 5 kilometer non-stop.

Ik kom in aanraking met chi-running, gebaseerd op tai-chi. Ik lees het boek, doe een workshop en leer de tools uit mijn hoofd. Nog voor mijn 12 weken-schema is volbracht, wissel ik het 10-12-12 minuten rondje om voor een rondje chi-running. Na 30 minuten kom ik terug bij mijn voordeur, blij en verwonderd. Huh? Ik kan ineens non-stop rennen EN ik voel dat ik nog meer kan.…

In de winter – een half jaar na de eerste stap, ren ik met een roze sportmuts tegen de kou al zeker 3 maanden een non-stop 5 kilometer. Die dag ben ik bezig met een eerste 8km-run langs de duinen. Ik word ingehaald door een groep wielrenners. Eén van hen roept lachend: “Hey Teletubbie” naar me. De anderen lachen.

Teletubbie… het raakt me. Wat is het dat dat me raakt? Ergens vind ik dat hij gelijk heeft. Het raakt me, omdat ik zelf een oordeel heb over mijn lichaam. Het raakt me, omdat ik weet dat ik dat wil veranderen. Niet eens zozeer mijn lichaam, vooral het oordeel dat ik erover heb.

Ik ga door met rennen, luisterend naar mijn lichaam. Ik ga steeds een stapje verder.

En daar sta ik dan zovele jaren later; aan de vooravond van mijn 9e renwinter. Wederom roze kleding – in een lichaam dat me past als een jas: omdat ik mijn oordeel heb laten varen. Grote dank voor die ene opmerking van de wielrenner; die me het besef heeft gegeven dat ik het zelf ben – helemaal zelf – die de opmerkingen van een ander echt maakt…. of niet.

Elke verandering begint met de eerste stap.